Τα αμυγδαλωτά μάτια της ήταν καρφωμένα στον ψηλό θόλο που σχημάτιζαν τα σφεντάμια, οι οξιές και οι βελανιδιές, χωρίς ωστόσο να βλέπουν τα δάχτυλα του ήλιου που τρύπωναν διστακτικά ανάμεσα απ' τα κλαδιά πασπαλίζοντας το έδαφος με χρυσαφένιο φως, και χωρίς να βλεφαρίζουν ενοχλημένα από τα μαύρα σκαθάρια που σεργιάνιζαν πάνω στις κόρες τους. Δεν έβλεπαν τίποτα πλέον, μονάχα σκοτάδι.
Λίγο παρακάτω, ένα ωχρό χέρι πρόβαλλε κάτω από το φυλλώδες σάβανό του σαν να γύρευε βοήθεια ή την επιβεβαίωση ότι δεν ήταν μοναχό. Τίποτε από τα δύο δεν έμελλε να βρεθεί. Το υπόλοιπο σώμα της βρισκόταν πολύ μακριά, κρυμμένο σε άλλα ερημικά σημεία του δάσους.
Κάπου εκεί κοντά, ένα κλαρί που έσπασε ακούστηκε σαν κροτίδα μες στη σιγαλιά, ενώ την ίδια στιγμή ένα σμάρι από πουλιά πετάχτηκαν τρομαγμένα πίσω απ' τα χαμόκλαδα και πέταξαν μακριά. Κάποιος πλησίαζε.
Γονάτισε δίπλα στο κορίτσι με τα σβηστά μάτια. Τα χέρια του άγγιξαν απαλά τα μαλλιά της και χάιδεψαν το κρύο μάγουλο με δάχτυλα που έτρεμαν από προσμονή. Της σήκωσε το κεφάλι, τίναξε τα φύλλα που είχαν κολλήσει στον κομμένο λαιμό της και τοποθέτησε προσεκτικά το κεφάλι σε έναν σάκο, ανάμεσα σε σπασμένες κιμωλίες.
Έπειτα, σαν να το ξανασκέφτηκε, έχωσε το χέρι μέσα στο σάκο και της σφάλισε τα μάτια. Έκλεισε το φερμουάρ, σηκώθηκε κι απομακρύνθηκε παίρνοντας τον σάκο μαζί του.
Λίγες ώρες αργότερα, κατέφθασαν η αστυνομία και οι τεχνικοί του Εγκληματολογικού. Τοποθέτησαν αριθμούς, φωτογράφισαν, εξέτασαν και στη συνέχεια μετέφεραν το διαμελισμένο πτώμα του κοριτσιού το νεκροτομείο, όπου έμεινε αρκετές βδομάδες, περιμένοντας να συμπληρωθεί το κομμάτι που έλειπε.
Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Έγιναν εκτεταμένες έρευνες, ανακρίσεις, εκκλήσεις, αλλά, παρά τις επίμονες προσπάθειες όλων των ντετέκτιβ και των κατοίκων της πόλης, το κεφάλι δεν βρέθηκε ποτέ, και το κορίτσι στο δάσος δεν συναρμολογήθηκε ποτέ.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο "Ο Άνθρωπος Κιμωλία" της C. J. Tudor. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος.
