Μοναχικοί ηλικιωμένοι και άνθρωποι με αναπηρία σε απόγνωση.
του Παναγιώτη Αλεξανδράκη
Δέχομαι πολλά τηλεφωνήματα καθημερινά από δεκάδες συνανθρώπους με αναπηρία και ηλικιωμένους απ’ όλη την Ελλάδα που βρίσκονται σε απόγνωση.
Αυτό συμβαίνει γιατί μαθαίνουν “κατόπιν εορτής” πως ήταν εν δυνάμει δικαιούχοι μιας παροχής την οποία έχασαν, αφού δεν υπέβαλλαν σχετική αίτηση διαδικτυακά. Πως όμως να γίνει αυτό, από τη στιγμή που δεν γνωρίζουν τη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ν’ αποκτήσουν καν ηλεκτρονικό υπολογιστή ούτε να διατηρούν σύνδεση στο διαδίκτυο.
Βρίσκονται ουσιαστικά εκτός της οποιασδήποτε σκέψης περί “ψηφιακού κράτους”.
Ομοίως εκτός ψηφιακού κράτους βρίσκονται κι όλοι οι άνθρωποι με αισθητηριακή αναπηρία, οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στις ψηφιακές υπηρεσίες και τους ιστοτόπους του Δημοσίου που είναι παντελώς απροσπέλαστοι.
Γιατί φτιάχνονται πρόχειρα, βιαστικά, με στόχο να αποδώσουν επικοινωνιακά υπέρ των αρμοδίων παραγόντων που δήθεν ενεργούν υπέρ του πολίτη, χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικό αποτέλεσμα στην ζωή του ανθρώπου με αναπηρία και του ηλικιωμένου, που μένει “εκτός νυμφώνος”.
Η κυβέρνηση και οι δήμοι πρέπει να εξετάσουν το ζήτημα πολύ σοβαρά. Η υπηρεσία “βοήθεια στο σπίτι” δεν μπορεί εξαιτίας ελλείψεων σε προσωπικό, μέσα και υλικά να προσφέρει όσα θα μπορούσε. Οι μοναχικοί άνθρωποι που απευθύνονται σε μένα, είναι σε απόγνωση για΄τι βιώνουν τεράστιες δυσκολίες στην κάλυψη καθημερινών αναγκών για την παρασκευή φαγητού ή την καθημερινή καθαριότητά τους. Πρέπει να βρεθεί άμεση λύση.
