Ολοένα και περισσότερο με ρωτούν συμπολίτες μου με αγωνία για την πορεία του τόπου. Και ομολογώ, είναι δύσκολο να τους δώσω μια αχτίδα ελπίδας σε αυτή την πολιτική συγκυρία. Γιατί τα διαρκή ψέματα οι υποσχέσεις και η αλληλουχία «προδοσίας» των προσδοκιών από όλες τις κυβερνήσεις, αλλοίωσαν κάθε έννοια πολιτικής ή ιδεολογικής διαφοράς. Έτσι οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις υποχώρησαν μπροστά στο λαϊκισμό και την συναλλαγή μαζί με την ελπίδα.
Η «πρώτη φορά αριστερά» που νίκησε με σημαία το «νέο» και «καθαρό», και αυτή, πολύ γρήγορα με άκρατο λαϊκισμό προέβη σε μια υπέρτατη συναλλαγή. Υποσχέθηκε ξεδιάντροπα μαγικές λύσεις για να εξασφαλίσει ένα νέο ιστορικό «ΟΧΙ». Και πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρις» πρόδωσε ανερυθρίαστα την ιδεολογία της και τους ψηφοφόρους της. Χρησιμοποίησε τις δημοκρατικές διαδικασίες ως κολυμβήθρα που ξέπλυνε τη δική της χρεοκοπία.
Προσπαθώντας όμως να ανακαλύψουμε νέους μεσσίες ξεχνάμε ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Το πρόβλημα της χώρας είναι βαθιά πολιτικό. Το προηγούμενο πολιτικό σύστημα έσπρωξε τον λαό στα ψέματα του Αλέξη Τσίπρα τον Ιανουάριο. Ενώ τον Σεπτέμβρη ο λαός τον επανεξέλεξε όχι γιατί αντιπροσωπεύει το «νέο» και «άφθαρτο», άλλα γιατί έχει λιγότερες αμαρτίες από τα κόμματα που εναλλάχτηκαν στην εξουσία από την μεταπολίτευση και εντεύθεν.
Και αφού προσκύνησε τους δανειστές, αποδέχτηκε κάθε απαίτηση τους για φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, ο κος Τσίπρας προάγει σήμερα το εθνικό μίσος ως πολιτική επιλογή. Θέτει όλους συλλήβδην ως τους «εχθρούς» του λαού. Του λαού που, όπως ισχυρίζεται, η δική του κυβέρνηση προστατεύει. Μετατρέπει με αυτήν την νέα μορφή γκεμπελισμού το Λουδοβίκειο “l’etat che moi” (το κράτος είμαι εγώ) σε ένα λατινοαμερικάνικου τύπου παραλήρημα στην αρχή το «ο λαός είναι, εγώ».
Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνει κάποιος ένα σημείο αναφοράς για να δώσει ελπίδα. Οι εκλογές της 20ής Δεκεμβρίου στην ΝΔ μάλιστα δεν σηματοδοτούν τίποτα απολύτως και μάλλον παραπέμπουν στην θλίψη. Γιατί δεν υπάρχει κανένα διακύβευμα και άρα έχουν αποτύχει πριν καν διεξαχθούν. Το μόνο διακύβευμα είναι η εξουσία η οποία, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν φαίνεται ότι θα έλθει ποτέ.
Και αυτό πρέπει να αλλάξει, όχι με βαρύγδουπες εκφράσεις αλλά στην ουσία της πολιτικής σε τρεις συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Υπό τις παρούσες συνθήκες λοιπόν υπάρχει ανάγκη ανασυγκρότησης / ή συγκρότησης ενός νέου πολιτικού φορέα προσανατολισμένου στις αρχές και τις αξίες της Νέας Δημοκρατίας. Αρχές και Αξίες, που έχουν ξεχαστεί από τον διαγκωνισμό αριστεροσύνης και επικοινωνισμού.
Και αυτό πρέπει να γίνει με ισχυρές προσωπικότητες, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ΝΔ ήταν κόμμα προσωπικοτήτων.
Σήμερα όμως βαρύνεται με δύο μεγάλες ευθύνες αφού επέτρεψε να κυβερνηθεί για πρώτη φορά χώρα της Ευρώπης από την αριστερά, ενώ τον Σεπτέμβρη μετά την κωλοτούμπα Τσιπρα απέτυχε για δεύτερη φορά να πείσει για την ορθότητα των σκέψεων και των πράξεων της. Αυτό δεν πρέπει μόνο να μας προβληματίζει, αλλά να μας συντρίβει.
Με τις αρχές «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη» η χώρα οφείλει να αναζητήσει ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα δώσει απαντήσεις στα προβλήματα του τόπου. Αυτό είναι άλλωστε και το τρίπτυχο όπου ο συντηρητισμός της κεντροδεξιάς ενώνεται με τον προοδευτισμό της κεντροαριστεράς σε ένα πολιτικό σώμα. Με συγκεκριμένο σχέδιο και όραμα στη βάση του κοινωνικού φιλελευθερισμού, πρέπει να σηματοδοτήσει την μετά τον Τσίπρα εποχή. Γιατί σήμερα επικρατεί μια επικίνδυνη για την δημοκρατία μας αντίληψη ότι η μόνη εποχή που έχει να επιλέξει ο λαός είναι αυτή του Τσίπρα ή εναλλακτικά τεχνοκρατών ή τραπεζιτών.
Σε ένα πολιτικό πρόβλημα όμως απαντούν πολιτικοί και όχι οι τεχνοκράτες. Όχι οι τραπεζίτες που δημιούργησαν το χρηματοπιστωτικό πρόβλημα της χώρας και την έφεραν σε αυτό το σημείο. Η ανάγκη λοιπόν ύπαρξης ενός ηγέτη με πολιτικό όραμα για την Ελλάδα και την κεντροδεξιά ολοένα και περισσότερο γίνεται επιτακτική. Είναι πια θέμα επιβίωσης και της κεντροδεξιάς και της ακυβέρνητης πατρίδας μας.
