Της Ροζαλί ανέκαθεν της άρεσε το μπλε χρώμα. Της άρεσε από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Εδώ και είκοσι οκτώ χρόνια.
Εκείνο το πρωί, όπως κάθε πρωί στις έντεκα, άνοιξε το μικρό χαρτοπωλείο της και κοίταξε ψηλά με την ελπίδα να ανακαλύψει έστω μία χαραμάδα γαλάζιου στον γκρίζο παριζιάνικο ουρανό. Μόλις την είδε χαμογέλασε.
Μια από τις πρώτες και πιο ευτυχισμένες αναμνήσεις της Ροζαλί Λοράν ήταν ένας υπέροχος αυγουστιάτικος ουρανός πάνω από τη λουσμένη στο φως, τιρκουάζ θάλασσα, που έμοιαζε να απλώνεται ως τα πέρατα του κόσμου. Ήταν τεσσάρων ετών. Οι γονείς της είχαν εγκαταλείψει την αποπνικτική ζέστη του Παρισιού και είχαν πάει διακοπές με την κορούλα τους στην Κυανή Ακτή. Επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι στο Λεζ Ισάμπρ, ένα καλοκαίρι που έμοιαζε ατελείωτο, η θεία Πολέτ τής είχε χαρίσει ένα κουτί νερομπογιές. Η Ροζαλί το θυμόταν σαν να ήταν χθες.
«Μα, νερομπογιές; Μήπως είναι λίγο υπερβολικό αυτό, Πολέτ;» είχε ρωτήσει η μαμά της, η Κατρίν, με έναν μάλλον αποδοκιμαστικό τόνο στη λεπτή, τσιριχτή φωνή της. «Τόσο ακριβές μπογιές για ένα τόσο μικρό παιδί; Ούτε που θα ξέρει τι να τις κάνει. Καλύτερα να τις βάλουμε στην άκρη για λίγο καιρό, τι λες κι εσύ, Ροζαλί;»
Όμως η Ροζαλί δεν ήταν διατεθειμένη να εγκαταλείψει το πολύτιμο δώρο. Σχεδόν την έπιασε αμόκ και γράπωσε το κουτί σαν να εξαρτιόταν η ζωή της από αυτό. Στο τέλος η μητέρα της, ξεφυσώντας απαυδισμένη, αναγκάστηκε να ενδώσει στο πείσμα του κοριτσιού με τις μακριές καστανές πλεξούδες. Εκείνο το απόγευμα, η Ροζαλί ζωγράφιζε ασταμάτητα. Επί ώρες γέμιζε με το πινέλο της τη μία σελίδα μετά την άλλη, ώσπου το μπλοκ τελείωσε και τα τρία δοχεία με μπλε χρώμα σχεδόν άδειασαν. Θες επειδή η πρώτη επαφή με τη θάλασσα είχε καταγραφεί στη μνήμη του κοριτσιού ως η ενσάρκωση της απόλυτης ευτυχίας; Θες επειδή από νωρίς έτεινε να κάνει τα πράγματα με τρόπο διαφορετικό από τους άλλους; Το σίγουρο είναι ότι το μπλε χρώμα γοήτευε τη Ροζαλί όσο κανένα άλλο. Ενθουσιασμένη, ανακάλυπτε σιγά σιγά ολόκληρη την γκάμα των αποχρώσεών του. Η δίψα της για μπλε ήταν ακόρεστη. «Πώς το λένε αυτό το μπλε;» ρωτούσε ξανά και ξανά, τραβώντας το μανίκι (του γαλάζιου –τι άλλο θα μπορούσε να είναι;– πουκαμίσου) του πάντα γλυκομίλητου μπαμπά της, και του έδειχνε ό,τι μπλε έβλεπε μπροστά της. Στεκόταν συνοφρυωμένη μπροστά στον καθρέφτη για ώρες μελετώντας το χρώμα των ματιών της, τα οποία εκ πρώτης όψεως έμοιαζαν καστανά, αν όμως τα κοιτούσες πιο επίμονα, θα διαπίστωνες πως στην πραγματικότητα είχαν ένα βαθύ μπλε χρώμα. Τουλάχιστον έτσι της είχε πει ο Εμίλ, ο πατέρας της, και η Ροζαλί είχε νιώσει τεράστια ανακούφιση.
Πριν καλά καλά αρχίσει να διαβάζει και να γράφει, είχε μάθει τις ονομασίες όλων των αποχρώσεων του μπλε. Από το πιο ανοιχτό, το πιο απαλό γαλάζιο, το γαλανό του ουρανού, το γκριζογάλανο, το γαλάζιο του πάγου, το έντονο γαλάζιο, το διάφανο γαλαζοπράσινο που δίνει φτερά στην ψυχή, μέχρι το έντονο, εκθαμβωτικό κυανό που σχεδόν σου κόβει την ανάσα. Μετά υπήρχε και το ακαταμάχητο ουλτραμαρίν, το ψυχρό μπλε του κοβαλτίου, το κάπως πρασινωπό μπλε πετρόλ, που παντρεύει όλες τις αποχρώσεις της θάλασσας σε μία, ή το μυστηριώδες μπλε ίντιγκο, που καθώς σκουραίνει γίνεται βιολετί. Έπειτα ήταν το βαθύ ζαφειρένιο μπλε, το μπλε σκούρο και ένα ακόμα πιο σκούρο μπλε, σχεδόν μαύρο, εκεί όπου το μπλε φτάνει στο τέλος του χρωματικού φάσματος. Για τη Ροζαλί δεν υπήρχε άλλο χρώμα τόσο πλούσιο, τόσο υπέροχο και τόσο πολυπρόσωπο όσο αυτό. Και όμως. Ποτέ δεν το περίμενε πως κάποια μέρα θα ανακάλυπτε μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούσε μια μπλε τίγρη. Ακόμα περισσότερο, ήταν αδύνατον να φανταστεί ότι αυτή η ιστορία –και το μυστήριο που έκρυβε– θα της άλλαζαν για πάντα τη ζωή.
Τύχη; Πεπρωμένο; Λένε πως η παιδική ηλικία είναι η γη πάνω στην οποία χαράσσεται η πορεία όλης μας της ζωής. Αργότερα, η Ροζαλί συχνά θα αναρωτιόταν πόσο αλλιώτικα θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, άμα δεν είχε αγαπήσει τόσο το μπλε χρώμα. Η σκέψη και μόνο ότι θα έχανε την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της της προκαλούσε πανικό. Όλη της η ζωή υπήρξε συχνά περίπλοκη και μάλλον δυσνόητη. Στο τέλος, όμως, όλα έμπαιναν –μαγικά θα έλεγες– στη θέση τους.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο “Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα”Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα” του Nicolas Barreau. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.