Αυτό που ήθελα πραγματικά ηταν να γίνω συγγραφέας. Όμως έπειτα απ’ όσα συνέβησαν, και που θα σας τα διηγηθώ, έγινα γεωλόγος κι εργολάβος. Και μη νομίσουν οι αναγνώστες μου οτι επειδή άρχισα να διηγούμαι την ιστορία μου όλα έχουν τελειώσει, οτι τα έχω αφήσει όλα πίσω. Όσο θυμάμαι, τόσο πιο πολύ εμβαθύνω στα γεγονότα. Γι’ αυτό και αισθάνομαι ότι στη συνέχεια ο γρίφος της σχέσης πατέρα και γιού, όπως παρέσυρε εμένα, θα παρασύρει κι εσάς.
Ταξιδεύουμε στη Τουρκία του 1985. Ο νεαρός Τζεμ μεγαλώνει χωρίς πατέρα, προκειμένου να πραγματοποιήσει τα όνειρα του και να προσφέρει μια άνετη ζωή στη μητέρα του αποφασίζει να εργαστεί ως βοηθός πηγαδά. Ο μάστορας Μαχμουτ του μαθαίνει τη τέχνη του, τον συμβουλεύει και του στέκεται σαν τον πατέρα που δεν είχε ποτέ.
Η έκφραση της με είχε εντυπωσιάσει. Τα κόκκινα μαλλιά της είχαν σπιθίσει στο φως. Όταν συναντήθηκαν οι ματιές μας, με κοίταξε σαν να με ήξερε από παλιά, σαν να με ρωτούσε τι δουλειά είχα εκεί. Κοιταχτήκσμε λες και ψάχναμε μια ανάμνηση, σαν ν’ ανακρίναμε ο ένας τον άλλο.
Όταν αναλαμβάνουν με τον μάστορα του να σκάψουν ενα πηγάδι σ’ ένα δύσκολο κομμάτι γης να βρουν νερό, ο Τζεμ γνωρίζει μια μυστηριώδη γυναίκα με κόκκινα μαλλιά, ηθοποιό ενος περιοδεύοντος θιάσου που κάθε βράδυ αφηγείται στους θεατές παλιά παραμύθια και ιστορίες. Η εμμονή του για αυτή τη γυναίκα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, την αναζητά και τον στοιχειώνει ώσπου τον μυεί στον έρωτα και γίνεται το μεγαλύτερο λάθος του.
Έπεσε ένα αστέρι. Νιώθοντας βαθιά μέσα μου ότι ο κόσμος που έβλεπα με τα μάτια μου κι ο κόσμος μέσα μου συνέπιπταν, εστίασα με όλη μου την προσοχή στον νυχτερινό ουρανό. Λες και, αν μπορούσα να την αποκρυπτογραφήσω, η γλώσσα των αστεριών θα μου αποκάλυπτε όλα τα μυστικά της ζωής μου. Άλλωστε όλα ηταν όμορφα, όλα ήταν σαν τ’ αστέρια. Εκείνο το βράδυ πείστηκα ότι θα γινόμουν συγγραφέας. Ένα χρειάζεται ο άνθρωπος για να τα καταφέρει: να κοιτάζει, να βλέπει, να καταλαβαίνει τι βλέπει και να το εκφράζει με τις λέξεις.
Χρόνια αργότερα, ο Τζεμ παντρεύεται και γίνεται ένας πετυχημένος και φημισμένος εργολάβος σε όλη τη Τουρκία. Παρόλα αυτά δεν παύει να αναπολεί εκείνες τις μέρες και ν’ αναρωτιέται πως θα ήταν η ζωή του αν δεν είχαν προηγηθεί εκείνα τα γεγονότα.
Θα μπορούσε να πει κανείς οτι “Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά” είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να είχε βγει από τις “Χίλιες και μια νύχτες”. Η λυρική και αβίαστη διήγηση συνεπαίρνει τον αναγνώστη ενω ταυτόχρονα θα τον κάνει να αναρωτηθεί ποσό καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή μας είναι η πρώτη ερωτική εμπειρία. Επιπλέον θα τον απασχολήσουν και δυο βασικά θέματα, η πατροκτονία και η παιδοκτονία. Ο Ορχάν Παμούκ δικαίως κατέχει τον τίτλο του νομπελίστα καθώς έχει δημιουργήσει μια ιστορία που ενώνει δυο θεμελιώδη έργα του δυτικού και του ανατολικού κόσμου, τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή και το Ρουστέμ και Σουχράμπ του Ιρανού Φιρντουσί. Όσοι δεν έχουν διαβάσει Ορχάν Παμούκ, το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι μια εξαιρετική αρχή για να τον γνωρίζετε.
Το μυθιστόρημα του Ορχάν Παμούκ “Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Ποιος είναι ο Ορχάν Παμούκ
Ο Ορχάν Παμούκ γεννήθηκε το 1952 στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το λύκειο στη Ροβέρτειο Σχολή, σπούδασε τρια χρόνια αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο και το 1976 αποφοίτησε απο το Ινστιτούτο Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Άρχισε να γράφει το 1974. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Ο Τζεβντέτ μπέη και οι γιοί, βραβεύτηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος των Εκδόσεων Μιλιέτ και εκδόθηκε το 1982. Την ίδια χρονιά πήρε και το Βραβείο Μυθιστορήματος Ορχάν Κεμάλ. Το δεύτερο βιβλίο του, Το σπίτι της σιωπής, μεταφράστηκε στα γαλλικά και το 1991 τιμήθηκε με το βραβείο Prix de la Découverte Européenne. To ιστορικό μυθιστόρημα του Το λευκό κάστρο μεγάλωσε τη φήμη του μέσα κι έξω από την Τουρκία. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Το μαύρο βιβλίο, ένα από τα πιο συζητημένα και πολυδιαβασμένα βιβλία της σύγχρονης τούρκικης λογοτεχνίας – η γαλλική μετάφραση του οποίου κέρδισε το βραβείο France Culture – Η καινούργια ζωή, Με λένε Κόκκινο, που απέσπασε το 2002 στη Γαλλία το Prix du Meilleur lives étranger, στην Ιταλία επίσης το 2002, το βραβείο Grinzane Cavour και το 2003 το βραβείο IMPAC – Dublin. Το 1999 εκδόθηκαν τα Άλλα χρώματα, μια επιλογή από άρθρα του για τη λογοτεχνία και τον πολιτισμό, που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά εντός και εκτός της Τουρκίας. Ακολούθησε το Χιόνι, που το 2005 πήρε το βραβείο Le Prix Médicis Étranger, και το αυτοβιογραφικό Ινσταμπούλ Πόλη κι αναμνήσεις.
Ο Ορχάν Παμούκ το 2005 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου Εκδοτών και το 2006 με το βραβείο Νόμπελ για το σύνολο του έργου του.
Στη συνέχεια εκδόθηκαν τα βιβλία του Το Μουσείο της Αθωότητας, Ο αγαθός και στοχαστικός συγγραφέας, Κάτι παράξενο στο νου μου. Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα.
Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε εξήντα τρεις γλώσσες. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, εκφράζοντας τις απόψεις του για τα δικαιώματα του ανθρώπου και την ελευθερία της σκέψης, διατηρεί μια κριτική στάση απέναντι στο τούρκικο κράτος. Είναι επίτιμο μέλος της Αμερικάνικης Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων και της Κινέζικης Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών. Διδάσκει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μια φορά τον χρόνο στο Πανεπιστήμιο Columbia. Πρόσφατα τιμήθηκε με τα τουρκικά βραβεία του Ιδρύματος Αϊντίν Ντογάν και Ερντάλ Οζ. Ζει στην Κωνσταντινούπολη.
Τι έγραψαν γι’ αυτόν
Ο Παμούκ είναι ο συγγραφέας της εποχής μας που έχει γράψει καλύτερα απ’ όλους ίσως για τη σχέση Ανατολής – Δύσης…. Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά έρχεται να μας θυμίσει πως στα καλά βιβλία η απόλαυση του πως το λέει είναι ισάξια με το τι θέλει να πει ο συγγραφέας….
The Guardian
Ο Παμούκ είναι ένας μοναδικός συγγραφέας, που τα καλύτερα μυθιστορήματά του τα έγραψε μετά το Νόμπελ.
Independent
