Το Πελοποννησιακό Πρακτορείο Ειδήσεων είχε την ιδιαίτερη χαρά να συνομιλήσει με τη γνωστή συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου, όπου αναφέρθηκε στα πρώτα της βήματα στο χώρο της συγγραφής, για την αποδοχή του αναγνωστικού κοινού αλλά και στο νέο της βιβλίο “Το τέλος του κόσμου σε αγγλικό κήπο” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκης.
Ακολουθεί η συνέντευξη
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να εγκαταλείψετε τη φαρμακευτική για να ακολουθήσετε τον δρόμο της φιλολογίας, της ιστορίας και της συγγραφής;
Αποφοίτησα από την Φαρμακευτική στο τέλος του 1979. Από τότε έκανα πολύ διαφορετικές σπουδές, ακολούθησα πολλούς δρόμους. Η Φαρμακευτική ήταν απλώς το πρώτο πράγμα που σπούδασα, δεν είχα στόχο να ασχοληθώ επαγγελματικά. Εκείνη την εποχή δεν ήξερα τι να κάνω….Ήμουν εντελώς αβοήθητη. Ήθελα να γίνω συγγραφέας αλλά δεν είχα ιδέα πώς να το πετύχω. Αργότερα έμαθα: εμβαθύνοντας συνεχώς στη γνώση και στην εμπειρία.
Πότε κάνατε τα πρώτα σας συγγραφικά βήματα και τι σας έχει μείνει χαρακτηριστικά στη μνήμη από τη μέχρι τώρα πορεία σας στο χώρο;
Δούλευα ως δημοσιογράφος αλλά ένιωθα (κι εγώ και οι άλλοι) ότι δεν ανήκα στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Έχω μάλλον δυσάρεστες αναμνήσεις από τις εφημερίδες κι από τις αρχικές συνεργασίες στον εκδοτικό χώρο. Προχειρότητα, ελληνικές συνήθειες συμπεριφοράς, υποτίμηση, εκμετάλλευση, κουτσομπολιό, ιδεοληψία, αγένεια. Πάντα απορώ όταν οι άνθρωποι νοσταλγούν τα νιάτα τους: εμένα όλα δύσκολα μού φαίνονταν…Εξάλλου, όταν ήμουν νέα, η Ελλάδα μού φαινόταν πίσω από τον κόσμο.
Τι ιδιαιτερότητες έχει η συγγραφή ενός ιστορικού μυθιστορήματος;
Δεν ξέρω αν μιλάμε για ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Θα το έλεγα αλληγορία: περιγράφει τον πόλεμο, ιδιαίτερα τον εμφύλιο πόλεμο, τον φανατισμό και το τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Πάντως, για να γράψει κανείς περί μιας πολύ παλιάς εποχής την οποία δεν έχει ζήσει, πρέπει κατά καποιον τρόπο να τη ζήσει, να βρεί δρόμους που οδηγούν στο παρελθόν, να γίνει άνθρωπος της μακρινής εποχής, να μπει στη θέση εκείνων που ζούσαν τότε. Να μην τους κρίνει με τα μάτια του σήμερα.
Ποιες πηγές χρησιμοποιήσατε και τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου;
Δεν θυμάμαι πώς γεννήθηκε η ιδέα, αλλά ασχολούμαι με την αγγλική ιστορία εδώ και πολλές δεκαετίες. Δεν ξεκίνησα να γράφω “Το τέλος του κόσμου σε αγγλικό κήπο” από το μηδέν. Είχα ήδη κάποιο υπόβαθρο το οποίο ενίσχυσα όσο μπορούσα τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια.
Δυσκολίες: δεν ξέρω…δεν μου αρέσει να λέω ότι κάνω κάτι δύσκολο. Όλα εύκολα είναι αν τα αγαπάς και τα κάνεις με συνέπεια.
Ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς;
Είναι μακρύς ο κατάλογος. Προτιμώ τα κεντροευρωπαϊκά μυθιστορήματα. Πλήττω με αναγνώσματα ψυχαναλυτικού και αυτοαναλυτικού τύπου, με τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις και με τα διδακτικά αναγνώσματα. Ανάμεσα στους συγγραφείς που θαυμάζω είναι ο Κούτσι, ο Μαξ Φρις, ο Κλάους Μαν, ο Παβέζε, ο Φίλιπ Ροθ, ο Τόμας Χάρντυ.
Μ’ αρέσουν τα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα · πράγματι, αρέσουν στους περισσότερους ανθρώπους: οι Ρώσοι κλασικοί, οι Βικτοριανοί, ο Φλομπέρ…
Πως δέχεται το αναγνωστικό κοινό τα βιβλία σας και γενικά τη θεματολογία σας;
Υπάρχει ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού που τα εκτιμά και βρίσκει τη θεματολογία πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα. Κι ένα άλλο μέρος που νιώθει διαφορετικά.
Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους ούτε είναι επιθυμητό.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για αυτή τη συνέντευξη και να σας σας ευχηθώ καλές γιορτές. Σας εύχομαι το νέο σας βιβλίο να έχει την αποδοχή που επιθυμείτε, αλλά πριν κλείσουμε θα ήθελα να μας πείτε τι να περιμένουμε από εσάς στο άμεσο μέλλον;
Σας εύχομαι κι εγώ ό,τι επιθυμείτε. Προπάντων να έχουμε υγεία και καθαρό μυαλό. Αυτή την εποχή ασχολούμαι με ένα δοκίμιο που συνδυάζει την πολιτική με τη λογοτεχνία, Αν όλα πάνε καλά θα εκδοθεί του χρόνου.
