ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ

21 Δεκεμβρίου 1972. Παραμονή Χριστουγέννων. Κορυφή του Ολύμπου.

Περνούσε τον καιρό του κλεισμένος στο εργαστήρι. Στον Ντρουό είχε πει ότι ήθελε να βρει τη συνταγή για μια κολόνια. Στην πραγματικότητα όμως έκανε πειράματα με τελείως διαφορετικές μυρωδιές. Το άρωμα που είχε φτιάξει στο Μονπελιέ, παρόλο που το χρησιμοποιούσε με μεγάλη οικονομία, κόντευε να τελειώσει. Έφτιαξε ένα καινούριο. Αυτή τη φορά όμως δεν αρκέστηκε σε μια γρήγορη και πρόχειρη απομίμηση της ανθρώπινης μυρωδιάς, παρά έβαλε τα δυνατά του να δημιουργήσει μια προσωπική μυρωδιά, ή μάλλον μια ποικιλία από προσωπικές μυρωδιές.

Διαμέρισμα Χάνδακα - Αγία Ειρήνη, 1551 Φαίδρα

Το κεφάλι της κοπέλας ακουμπούσε σε μια χαμηλή στοίβα φύλλα με καφετιές και πορτοκαλιές αποχρώσεις.

Οι πρώτες εβδομάδες κύλησαν χωρίς τίποτα το αξιοσημείωτο, ακόμη κι έτσι όμως είχαν ενδιαφέρον. Ήταν, για να το πούμε έτσι, ο χρόνος αναμονής, αμφιβολίας, αμοιβαίας παρατήρησης, ψηλάφησης χαρακτήρων, κατά τον οποίο και τα δύο μέρη προσπαθούσαν να προβούν σε αναγνώριση του εδάφους και να λάβουν θέσεις. Ακόμη και ο Εστάσιο, παρά την αρχική του εντύπωση, είχε αποτραβηχτεί σε μα πιο επιφυλακτική και συνετή στάση, απ' όπου όμως σύντομα τον έβγαλαν οι ενέργειες στις οποίες προχώρησε η Ελένα.

Κάποιο γεννιούνται κουφοί, μουγγοί ή τυφλοί. Κάποιοι άλλοι βγάζουν την πρώτη τους κραυγή "στολισμένοι" μ' ένα δύσμορφο στραβισμό, ένα λαγώχειλο ή ένα αποκρουστικό αιμαγγείωμα στη μούρη. Άλλο πάλι έρχονται στον κόσμο στραβοκάνηδες, και μάλιστα με το ένα μέλος νεκρό προτού καν ζήσει. Όσο για τον Γκυλαίν Βινιόλ, αυτός ξεκίνησε τη ζωή του με μοναδικό βάρος μια άτυχη γλωσσική παραδρομή: Βιλαίν Γκυνιόλ, ένα άθλιο λογοπαίγνιο που έβγαινε από το πάντρεμα του πατρώνυμου με το βαφτιστικό του όνομα και το οποίο ηχούσε στ' αυτιά του από τα πρώτα του βήματα, δίχως να τον αφήσει ποτέ.

Καμία αλλαγή ούτε την επόμενη νύχτα. Τα φεγγάρια στον ουρανό παρέμεναν δύο. Το μεγάλο ήταν κανονικό. Ζωσμένο ολόκληρο με μια μυστηριώδη χλομάδα, σαν να είχε μόλις βγει από μια βουτιά σε ένα βουνό από στάχτη, κατά τα άλλα όμως το ίδιο γνωστό φεγγάρι από καταβολής κόσμου. Το ίδιο φεγγάρι που είχε σημαδέψει εκείνο το ζεστό καλοκαίρι του 1969 ο Νιλ Άρμστρονγκ με το μικρό βήμα αλλά γιγαντιαίο άλμα του. Δίπλα του είχε ένα μικροκαμωμένο, πράσινο και στραβό φεγγάρι, σαν κακόμορφο παιδάκι που ακολουθούσε ντροπαλό από κοντά το μεγάλο φεγγάρι.

Η τελευταία, παράφωνη νότα αιωρείται στο σκοτάδι. Για μια στιγμή μια πελώρια σιωπή που αντηχεί. Τίποτα άλλο εκτός από τον ήχο της αδυσώπητης βροχής και του ανέμου, τον ακανόνιστο σφυγμό του αίματος στο μυαλό της Κόνι.

Σιδηροδρομικός σταθμός, 22 Απριλίου 1909, ευρωπαϊκή ώρα 22.45'

Νοέμβριος 1994 Ρώμη, Βία ντέλα Σκάλα, αρ. 92