Κάποιο γεννιούνται κουφοί, μουγγοί ή τυφλοί. Κάποιοι άλλοι βγάζουν την πρώτη τους κραυγή “στολισμένοι” μ’ ένα δύσμορφο στραβισμό, ένα λαγώχειλο ή ένα αποκρουστικό αιμαγγείωμα στη μούρη. Άλλο πάλι έρχονται στον κόσμο στραβοκάνηδες, και μάλιστα με το ένα μέλος νεκρό προτού καν ζήσει. Όσο για τον Γκυλαίν Βινιόλ, αυτός ξεκίνησε τη ζωή του με μοναδικό βάρος μια άτυχη γλωσσική παραδρομή: Βιλαίν Γκυνιόλ, ένα άθλιο λογοπαίγνιο που έβγαινε από το πάντρεμα του πατρώνυμου με το βαφτιστικό του όνομα και το οποίο ηχούσε στ’ αυτιά του από τα πρώτα του βήματα, δίχως να τον αφήσει ποτέ.
Οι γονείς του, καταπώς φαίνεται, αγνόησαν όλα τα ονόματα των αγίων που αναγράφονταν στο ημερολόγιο των Ταχυδρομείων της χρονιάς του 1976 και διάλεξαν αυτό το, φερμένο απ’ το πουθενά, “Γκυλαίν” χωρίς ν’ αναλογιστούν ούτε μα στιγμή τις ολέθριες συνέπειες της πράξης τους. Παραδόξως και μολονότι τον κατέτρωγε η περιέργεια, δεν τόλμησε ποτέ να ρωτήσει τους λόγους αυτής της επιλογής. Φόβος μήπως προκαλούσε αμηχανία, ίσως. Φόβος επίσης μήπως και η κοινοτυπία της απάντησης τον απογοήτευε. Ορισμένες φορές προσπαθούσε να φανταστεί πώς θα ήταν η ζωή του ν τον έλεγαν Λουκά, Ξαβιέ ή Ουγκό. Ακόμα και το Γκισλαίν θα έφτανε για την ευτυχία του. Γκισλαίν Βινιόλ, ένα ευπρεπές όνομα που θα του επέτρεπε να φτιάξει την ταυτότητά του, καθώς το σώμα και η ψυχή του θα προφυλάσσονταν πίσω από τέσσερις άκακες συλλαβές. Αντ’ αυτού, έπρεπε να περάσει την παιδική του ηλικία με, κρεμασμένη από τα μπατζάκια του, την ταπεινωτική γλωσσική παραδρομή: Βιλαίν Γκυνιόλ. Για τριάντα έξι ολόκληρα χρόνια, προτίμησε τελικά να ζει στην αφάνεια, να γίνεται αόρατος έτσι ώστε να μην προκαλεί γέλωτες και χλευασμούς που ακολουθούσαν αμέσως μόλις τον αντίκριζε κανείς. Στόχος του: να μην είναι μήτε ωραίος, μήτε άσχημος, μήτε χοντρός, μήτε λεπτός. Ίσα μια ακαθόριστη σιλουέτα που διακρίνεται αμυδρά στα όρια του οπτικού πεδίου των ανθρώπων. Να χάνεται στο τοπίο μέχρι ν’ απαρνηθεί τον εαυτό του, μένοντας έτσι ένας μακρινός τόπος που ποτέ κανείς δεν θα επισκεφθεί. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Γκυλαίν Βινιόλ περνούσε τον καιρό του μες στην ανυπαρξία, εκτός από εδώ, σε τούτη τη θλιβερή αποβάθρα του σταθμού όπου στεκόταν κάθε πρωί, όλη τη βδομάδα εκτός από τα Σαββατοκύριακα. Κάθε μέρα την ίδια ώρα περίμενε το τρένο, με τα δυο του πόδια πάνω στη λευκή γραμμή που οριοθετούσε την απόσταση ασφαλείας από την αποβάθρα. Αυτή η ασήμαντη γραμμή η αποτυπωμένη στο μπετόν είχε την παράδοξη ικανότητα να τον καθησυχάζει. Εδώ, η οσμή του λάκκου που πλανιόταν διαρκώς μες στο κεφάλι του εξαφανιζόταν ως δια μαγείας. Και τα λίγα λεπτά μέχρι την άφιξη του συρμού, την ποδοπατούσε θαρρείς και ήθελε να βυθιστεί στο μπετόν, ξέροντας βέβαια πολύ καλά ότι αυτό ήταν απλώς μια απατηλή αναστολή, ότι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει από τη βαρβαρότητα που τον περίμενε κει κάτω, πέρα απ’ τον ορίζοντα, ήταν να ξεκολλήσει από τη γραμμή πάνω στην οποία κουνιόταν ανόητα μια στο ένα πόδι και μια στο άλλο, και να γυρίσει στο σπίτι του. Απλούστατα, μπορούσε να τα παρατήσει, να ξαναβρεί το κρεβάτι του και να κουλουριαστεί στο ζεστό ακόμα βαθούλωμα που είχε σκάψει το σώμα του στη διάρκεια της νύχτας. Να δραπετεύσει μέσα απ’ τον ύπνο. Τελικά όμως, ο νεαρός άνδρας έπαιρνε πάντα την απόφαση να μείνει στη λευκή γραμμή, να ακούσει το πλήθος των τακτικών επιβατών που μαζεύονταν πίσω του καθώς τα μάτια που καρφώνονταν στον σβέρκο του, προκαλώντας του ένα ελαφρύ κάψιμο, του θύμιζαν πως ήταν ακόμα ζωντανός. Με τα χρόνια, οι άλλοι επιβάτες κατέληξαν να του δείχνουν έναν σεβασμό όλο επιείκεια, σαν αυτόν που δείχνουμε στους άκακους τρελούς. Ο Γκυλαίν ήταν μια ανάσα δροσιάς που, στα είκοσι λεπτά της διαδρομής, τους έβγαζε για λίγο από τη μονοτονία των ημερών.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο “Ο αφηγητής του πρωινού τρένου” του Ζαν – Πολ Ντιντιελοράν. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.