Τελικά, είτε ταξιδέψεις στο παρελθόν είτε στο μέλλον, το παρόν δεν αλλάζει. Έτσι εγείρεται το ερώτημα: Ποιο είναι το νόημα της καρέκλας;
Αλλά η Κάζου ακόμα πιστεύει πως ό,τι δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, πάντα θα έχουν τη δύναμη να τις ξεπεράσουν. Απλώς πρέπει να το λέει η καρδιά τους. Και αν η καρδιά τους, όταν καθίσουν στη γνωστή καρέκλα, τους πει να αλλάξουν ρότα, τότε σίγουρα έχει νόημα.
Σε ένα μικρό σοκάκι του κοσμοπολίτικου και πολύβουου Τόκιο βρίσκεται ένα υπόγειο καφέ, το «Φουνικούλι Φουνικούλα»· ένα ιδιαίτερο καφέ που μοιάζει να μένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Αυτό, όμως, που το κάνει μοναδικό είναι μια ιδιαιτερότητα που δεν συναντάται αλλού: σύμφωνα με τον αστικό μύθο που το περιβάλλει, οι θαμώνες του έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στο παρελθόν. Η εμπειρία αυτή, αν και συναρπαστική, δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται, καθώς συνοδεύεται από συγκεκριμένους κανόνες. Οι ταξιδιώτες μπορούν να επιστρέψουν στο παρελθόν μόνο μία φορά και μόνο για να συναντήσουν ανθρώπους που έχουν βρεθεί στο καφέ. Επιπλέον, οποιαδήποτε προσπάθεια να αλλάξουν το παρόν ενώ βρίσκονται στο παρελθόν είναι μάταιη. Οι κανόνες, ωστόσο, δεν σταματούν εδώ. Η μεταφορά στο χρόνο μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν καθίσουν σε μια συγκεκριμένη καρέκλα, από την οποία απαγορεύεται να μετακινηθούν καθ’ όλη τη διάρκεια του χρονοταξιδιού. Επιπλέον, ο χρόνος παραμονής στο παρελθόν είναι περιορισμένος και οι ταξιδιώτες να έχουν οπωσδήποτε επιστρέψει προτού κρυώσει ο καφές – αλλιώς, οι συνέπειες μπορεί να είναι πολύ πιο σοβαρές απ’ όσο φαντάζεται κανείς.
Κι όμως, παρά τους αυστηρούς κανόνες, υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να καθίσουν στην πολυπόθητη καρέκλα. Η Φουμίκο, βασιζόμενη στον αστικό μύθο, επιστρέφει αποφασισμένη στο καφέ για να επαναλάβει την τελευταία της συζήτηση με τον πρώην σύντροφό της· γνωρίζει πως το παρελθόν δεν αλλάζει, και όμως χρειάζεται να τον ακούσει, να του μιλήσει, να τον κατανοήσει. Η Κοτάκι, σύζυγος του Φουσάγκι — ενός συχνού θαμώνα που παλεύει με τη νόσο του Αλτσχάιμερ — επιλέγει να ταξιδέψει στον χρόνο, ελπίζοντας να ξανασυνδεθεί με τον σύζυγό της, τον άντρα που υπήρξε κάποτε, να κρατήσει έστω για λίγο μια εικόνα του πριν εκείνος χαθεί οριστικά στη λήθη. Η Χιράι, επίσης συχνή επισκέπτρια, θέλει να επιστρέψει για να δει για τελευταία φορά την αδερφή της, η οποία έχασε τη ζωή της ξαφνικά· βασανίζεται από τις τύψεις επειδή την είχε απορρίψει στην τελευταία της επίσκεψη και αναζητά μια μορφή λύτρωσης — ακόμη κι αν γνωρίζει πως είναι αργά για να αλλάξει οτιδήποτε. Η Κέι, σύζυγος του ιδιοκτήτη του καφέ, αντιμετωπίζει ένα βαθύ προσωπικό δίλημμα που αγγίζει τα όρια της αυτοθυσίας, επιλέγει να ταξιδέψει στο μέλλον, σε μια προσπάθεια να πάρει τη δυσκολότερη απόφαση της ζωής της. Και, στη μέση όλων αυτών, στέκει η Κάζου — η σερβιτόρα του καφέ και ταυτόχρονα φύλακας του χρονοταξιδιού. Είναι εκείνη που εξασφαλίζει πως οι κανόνες τηρούνται απαρέγκλιτα, διατηρώντας μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον.
Βασισμένο στο θεατρικό έργο της ομάδας παραγωγής 1110 Productions, o Τοσικάζου Καβαγκούτσι συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό με το μυθιστόρημα «Πριν κρυώσει ο καφές» και μας μεταφέρει στο κοσμοπολίτικο Τόκιο, σε ένα μικρό καφέ όπου ο χρόνο κυλά διαφορετικά και έχει τους δικούς του, αυστηρούς κανόνες. Σε αυτό το μικρό καφέ, που δεν λειτουργεί ως απλός χώρος αλλά ως μια οντότητα με χαρακτήρα και προσωπικότητα. Εκεί γνωρίζουμε το προσωπικό του – την Κάζου, την Κέι και τον Ναγκάρε – αλλά και τους τακτικούς θαμώνες του – την Φουσάκι, την Χιράι, την Κοτάκι και τον Φουσάγκι -, καθένας με τη δική του ιστορία, τη δική του απώλεια, τη δική του ανάγκη να επιστρέψει, έστω και για λίγο, στο παρελθόν. Σε αυτό το μέρος, ο καφές δεν λειτουργεί ως ένα απλό αφέψημα, αλλά ως μια ιεροτελεστία. Μέσω αυτής, οι θαμώνες έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν πίσω στον χρόνο, γνωρίζοντας εξαρχής πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, και που πρέπει να τον καταναλώσουν πριν κρυώσει θυμίζοντας τους ότι ο χρόνος που έχουν είναι περιορισμένος. Κάθε μία από τις τέσσερις ιστορίες, κρύβει μέσα της την απώλεια, όχι μόνο αγαπημένων προσώπων, αλλά και στιγμών και επιθυμιών που ποτέ δεν ειπώθηκαν ή δεν είχαν το κουράγιο να πουν οι πρωταγωνιστές από την αρχή. Οι χαρακτήρες δεν μπορούν να αλλάξουν το παρελθόν παρά μόνο να το αντικρίσουν και να το αντιμετωπίσουν. Και μέσα από αυτή την εμπειρία, να φτάσουν στη συμφιλίωση — όχι με γεγονότα, αλλά με τον εαυτό τους και να εκτιμήσουν το πολύτιμο αγαθό του χρόνου. Με μια γραφή λιτή και χαμηλότονη, σχεδόν ψιθυριστή, ο Καβαγκούτσι δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει με δραματικές ανατροπές· αντίθετα, χτίζει με ευαισθησία μια ατμόσφαιρα όπου μας οδηγεί, σχεδόν αθόρυβα, σε μια ερώτηση που παραμένει να μας απασχολεί πολύ μετά την τελευταία σελίδα: αν είχες μια και μοναδική ευκαιρία να ταξιδέψεις στον χρόνο, ποιον θα ήθελες να συναντήσεις — και τι θα έκανες διαφορετικά;
Το μυθιστόρημα του Τοσικάζου Καβαγκούτσι «Πριν κρυώσει ο καφές» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος.