Γιώργος Παπαηλιού: Για το «περιβαλλοντοκτόνο» νομοσχέδιο
1) Το κατ΄ όνομα περιβαλλοντικό νομοσχέδιο εισήχθη και συζητείται σε μία υπολειτουργούσα Βουλή και χωρίς την ευρεία συμμετοχή της κοινωνίας που βρίσκεται ακόμη υπό καθεστώς περιορισμών, λόγω της υγειονομικής κρίσης.
2) Μέσω αυτού, καταστρατηγούνται το Σύνταγμα, ευρωπαϊκές οδηγίες, διεθνείς συμβάσεις, αποδομείται και απορρυθμίζεται το σύνολο της περιβαλλοντικής πολιτικής και των περιβαλλοντικών λειτουργιών της χώρας,
Ενδεικτικά :
αμβλύνεται η προστασία του φυσικού αποθέματος και αποδυναμώνεται το θεσμικό πλαίσιο περιβαλλοντικής προστασίας σε περιοχές natura, με το «άνοιγμα» σε δραστηριότητες ασύμβατες προς αυτές και πέρα από οποιαδήποτε κατεύθυνση διαχείρισης με όρους αειφορίας, όπως οι μεταλλευτικές δραστηριότητες και η εξόρυξη υδρογονανθράκων,
υποβαθμίζεται ο ελεγκτικός ρόλος του Δημοσίου, αφού εκχωρείται ο έλεγχος των μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε ιδιώτες «αξιολογητές», ακόμη και μετά από αίτημα του «επενδυτή», και επιβάλλονται ασφυκτικές προθεσμίες για τις γνωμοδοτήσεις των υπηρεσιών. Έτσι η διαδικασία αδειοδότησης καθίσταται αδιαφανής και διάτρητη,
αδειοδοτούνται «πακέτα» σύνθετων έργων και δραστηριοτήτων, με την παροχή δυνατότητας μη υποβολής μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων για τα υπο-έργα, εφόσον η τροποποίηση των τελευταίων χαρακτηρισθεί μη ουσιώδης,
παρατείνεται η διάρκεια ισχύος των αποφάσεων έγκρισης περιβαλλοντικών όρων, με αποτέλεσμα η «επενδυτική» δραστηριότητα να λειτουργεί χωρίς αναθεώρηση, ανανέωση και προσαρμογή στα νέα τεχνικά δεδομένα,
προωθείται η επέκταση των βιομηχανικών ΑΠΕ, κυρίως των αιολικών, που έχουν ήδη προκαλέσει υποβάθμιση του περιβάλλοντος και οικονομική επιβάρυνση των καταναλωτών για την εξασφάλιση υπερκερδών στους «επενδυτές», με την υποκατάσταση της άδειας παραγωγής από τη «βεβαίωση παραγωγού», η οποία αναρτάται από την αδειοδοτούσα αρχή (ΡΑΕ) στο αντίστοιχο μητρώο, με συνοπτικές διαδικασίες, και την αφαίρεση της υποχρέωσης κατοχής της ιδιοκτησίας για την αδειοδότησή τους,
ο τρόπος διαχείρισης των στερεών αποβλήτων μπορεί να υλοποιείται και κατά παρέκκλιση του εθνικού ή περιφερειακού σχεδιασμού και τα αστικά απόβλητα να μεταφέρονται σε εγκαταστάσεις, ανεξαρτήτως της φέρουσας ικανότητας του φορέα υποδοχής και σε κατάργηση της αρχής της εγγύτητας και άλλες ρυθμίσεις.
Μέσω .όλων αυτών ελαστικοποιείται η περιβαλλοντική νομοθεσία, προκειμένου να ενθαρρυνθεί η εκμετάλλευση φυσικών πόρων μέσω μιας «άγριας», μη βιώσιμης ανάπτυξης, που θα επιφέρει σοβαρές περιβαλλοντικές, αλλά και κοινωνικές συνέπειες.
3) Επιπλέον, μέσω του νομοσχεδίου, προβλέπεται η δυνατότητα μείωσης της συμμετοχής του Δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο του ΑΔΜΗΕ, στον οποίο σήμερα το Δημόσιο υποχρεώνεται να κατέχει και κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών. Έτσι εκχωρούνται τα δίκτυα ενέργειας-μεταφοράς ηλεκτρισμού, δηλαδή δημόσια περιουσία.
4) Συμπερασματικά, προωθείται η εξυπηρέτηση «οικονομικών συμφερόντων» χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η περιβαλλοντική παράμετρος, οι όροι αειφορίας και το δημόσιο συμφέρον, αφού αυτά αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια των δήθεν επενδυτών.
Σε αυτό το πλαίσιο, εξυπηρετούνται συγκεκριμένα μεγάλα συμφέροντα και τα συμφέροντα των «δικών τους παιδιών», αφού με τροπολογία που ενσωματώθηκε στο νομοσχέδιο διπλασιάζεται ο μισθός στελεχών της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρίας Υδρογονανθράκων σε μία εποχή δυστοπίας για τη χώρα και τους εργαζόμενους.
Συνεπώς, είναι επιτακτικό το αίτημα όλων των περιβαλλοντικών οργανώσεων και των κοινωνικών φορέων, πλην ΣΕΒ και των συν αυτώ, και των κομμάτων της αντιπολίτευσης για απόσυρση του νομοσχεδίου στο σύνολό του.
