Άρθρο της πολιτευτού Αρκαδίας Εύης Τατούλη στον σημερινό “Ελεύθερο Τύπο”.
Κάπου μεταξύ της σημασίας της φράσης «το κράτος είμαι εγώ» του Λουδοβίκου του 14ου και της φιλοσοφικής αναζήτησης του Αρθούρου Ρεμπό «εγώ, είναι ένας άλλος», ο Αλέξης Τσίπρας κυριαρχεί πλέον στην πολιτική συγκυρία εξαντλώντας τους αντιπάλους του, σε βαθμό που αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο για τη δημοκρατία και καταστροφικό για το μέλλον του τόπου.
Αποστασιοποιημένος από τις εξελίξεις, ατενίζει το προχθεσινό φιάσκο για την εκλογή προέδρου της ΝΔ, που επισφραγίζει αυτή τη διαπίστωση, με πραγματικό τρόμο. Βιώνει την «επιτυχία» της στρατηγικής του, αλλά και την «τραγωδία» της μοναξιάς του.
Γιατί εν τέλη όπως και ο ίδιος θα διαπιστώσει στην πορεία, δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνος του τον τόπο χωρίς να υπάρχει η ελπίδα στην σκέψη των πολιτών. Και στην πολιτική η αντιπολίτευση αντιπροσωπεύει πάντα τον «παράδεισο» απέναντι στην «κόλαση» της εξουσίας που ασκεί η εκάστοτε παρέα που κυβερνά. Όσο οξύμωρο και να ακούγεται είναι η ελπίδα που βοηθά μια κυβέρνηση να ασκεί το ρόλο της.
Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να «καταλάβει» την εξουσία, να «ενσωματώσει» σε αυτήν το παρακράτος των μπαχαλάκηδων και να «εξαρθρώσει» την αντιπολίτευση. Πέτυχε σε τέσσερις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, από τις Περιφερειακές και τις Ευρωεκλογές του 2014, μέχρι το δημοψήφισμα και τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015, να μοχλεύσει τις προσδοκίες των συμπατριωτών μας με μαξιμαλιστικές, ψεύτικες και λαϊκιστικές υποσχέσεις. Έδωσε έτσι ακόμα μια φορά σάρκα και οστά στη γνωστή φράση του Γκέμπελς: «Όσο μεγαλύτερο το ψέμα, και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται, τόσο πιο πιστευτό γίνεται». Κυβερνά έτσι με μια στρεβλή θεσμική ερμηνεία της σχέσης μεταξύ πολιτικής και πολιτειακής εξουσίας επιτρέποντας στο παρασκήνιο να κυριαρχεί από τις σκιές.
Και κάνει έτσι πραγματικότητα το όνειρο κάθε τυράννου από αρχαιοτάτων χρόνων: να προκαλέσει την έλξη ενός ολόκληρου λαού στο πρόσωπο του βασανιστή του.
Η προσπάθεια αποστασιοποίησης του ωστόσο, ως ένας νέος Αρθούρος Ρεμπό, από τον «αριστερό εαυτό του» και το σκληρότερο μνημόνιο που έχει την υπογραφή του, ξεκίνησε μια πολιτική διαδικασία ντόμινο εξελίξεων για την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, με άτσαλους όρους και διαθέσεις ανθρωποφαγίας. Η κυριαρχία του ίδιου είναι αδιαμφισβήτητη όσο είναι και το κενό πολιτικής πρότασης που σήμερα αντιπροσωπεύει η κυβέρνηση του. Γιατί ασχέτως του θεάτρου σκιών η χώρα χρειάζεται πολιτική πρόταση και όραμα για να κυβερνηθεί. Και ο Αλέξης Τσίπρας δυστυχώς δεν έχει όραμα που να καλύψει τις δυσθεώρητες λαϊκιστικές του υποσχέσεις. Και παρότι ο ίδιος λάμπει και έλκει την ανοχή του λαού, το σύστημα που τον περιβάλει με Σταλινιστικά στερεότυπα είναι η εγγύηση μιας ακόμα εθνικής αποτυχίας.
Χειρότερη όμως από την ανυπαρξία οράματος και σχεδίου είναι η ανυπαρξία αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι το face loss που βιώνει η κεντροδεξιά παράταξη κάθε μέρα, αποκαλύπτοντας την κενότητα των σκιών που μέχρι χθες αποτελούσαν για τον Ελληνικό λαό την ελπίδα. Από το 2011 που η ΝΔ εγκατέλειψε το ρόλο αυτό, μια διαδοχική αλληλουχία σφαλμάτων από την κεντροδεξιά παράταξη οδήγησε στην σημερινή κατάσταση που δημιουργεί ένα επικίνδυνο πολιτικό κενό. Σαν την κουρτίνα του θεάτρου, που ολοκληρώνει μια παράσταση και αποκαλύπτει τα πραγματικά πρόσωπα των ηθοποιών στη σκηνή, το πολιτικό σύστημα ξεγυμνώνεται. Η ανικανότητα και η αδυναμία των πρωταγωνιστών εκπλήσσει και απογοητεύει. Αποτελεί ωστόσο την αναγκαία «δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Η επόμενη μέρα για την κεντροδεξιά είναι, σήμερα. Η ανάγκη για πρωτοβουλίες ανασύνταξης του χώρου γίνονται επιτακτικές. Το ερώτημα ωστόσο είναι ποιοι θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων για να αναλάβουν το ρόλο αυτό. Να αναλάβουν δηλαδή την «απελευθέρωση» της ελληνικής κοινωνίας από τον κρατισμό που οδήγησε σε πολιτική, κοινωνική και οικονομική καθυστέρηση την χώρα. Και να προσφέρουν την ελπίδα.
*Η Εύη Τατούλη είναι Νομικός, πολύτεκνη μητέρα και πολιτευτής της ΝΔ
