Είκοσι χρόνια από τον θάνατο του Δημήτρη Κεχαΐδη, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας τιμά τη μνήμη του ανεβάζοντας τη θρυλική κωμωδία που συνέγραψε μαζί με την Ελένη Χαβιαρά «Δάφνες και Πικροδάφνες». Ο Μάνος Καρατζογιάννης με μακρά θητεία στο ελληνικό έργο σκηνοθετεί μια εξαιρετική διανομή που θα περιοδεύσει το φετινό καλοκαίρι σε επιλεγμένες πόλεις της Ελλάδας. Τέσσερις κομματάρχες, παραμονές των εκλογών, μηχανορραφούν, μπλοφάρουν και συνωμοσιολογούν, στην τσόχα της δημόσιας ζωής μας. Κάπου, σ’ ένα δωμάτιο της Αρκαδίας που κουβαλάει υπαινικτικά και περιπαικτικά τα μεταπολιτευτικά μας τραύματα, μετουσιώνοντας τα όμως σε σκηνικά θαύματα.
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν: Θανάσης Βλαβιανός, Γιώργος Ζιόβας, Φίλιππος Σοφιανός, Γιάννης Τσουρουνάκης
Σκηνικά: Ναταλία Αστυπαλίτη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Μάνος Καρατζογιάννης
Ηλεκτρολόγος: Κώστας Μπoύνας
Ηχολήπτης: Κώστας Αγγελόπουλος
Μηχανικός σκηνής: Τάκης Τσίρμπας
Ενδύτρια: Έφη Γεωργανά
Οργάνωση παραγωγής – γραμματεία: Ολυμπία Δημητρέα
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και την Περιφέρεια Πελοποννήσου
Ηλεκτρονική προπώληση: ticketservices.gr
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
«Εφόσον υπάρχει ο Δημήτρης, θα υπάρχουν και άλλοι» συνήθιζε να λέει για τον Κεχαΐδη ο μεγάλος δάσκαλος του θεάτρου Κάρολος Κουν. «Ήταν από τους πρώτους βασικούς μου ερεθισμούς για να αφιερώσω τον χρόνο ώστε να δημιουργηθούν αρκετοί νέοι Έλληνες συγγραφείς. Είμαι ευτυχής για τον Δημήτρη γιατί αποδείχτηκε μια από τις κορυφές μέσα στο Ελληνικό Θέατρο. Είναι από τους συγγραφείς που αισθανόμαστε περηφάνια για τον αιώνα μας, που δημιουργήθηκαν και δημιουργούν». Και πράγματι ο Κουν στα 1979, παρουσιάζει στο Θέατρο Τέχνης δυο έργα βαθιά πολιτικά, σπαρακτικά και σπαρταριστά αντίστοιχα: τη «Νίκη» της Λούλας Αναγνωστάκη και τις «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά.
Φέτος, 20 χρόνια από τον θάνατο του Δημήτρη Κεχαΐδη, ύστερα από πρόσκληση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας και του καλλιτεχνικού του διευθυντή Φίλιππου Σοφιανού τιμούμε τη μνήμη του με «Δάφνες και Πικροδάφνες». Δάφνες για τη διαχρονικότητα της απολαυστικής πολιτικής σάτιρας των ηθών μας και Πικροδάφνες, γιατί ακριβώς το 1979 γραμμένο έργο μοιάζει να γράφτηκε χθες, σήμερα, πολύ φοβάμαι και αύριο.
Η ποιητικότητα του Κεχαΐδη και ο σαρκασμός της Χαβιαρά, «τρία μαγνητόφωνα και μια γραφομηχανή», τέσσερα χρόνια συγγραφής και πολλά περισσότερα της κοινής τους ζωής μας χάρισαν «ένα, σχεδόν, θεατρικό αριστούργημα» όπως σημειώνει η κριτική της εποχής.
Τέσσερις κομματάρχες, παραμονές των εκλογών, μηχανορραφούν, μπλοφάρουν και συνωμοσιολογούν, στην τσόχα της δημόσιας ζωής μας «για ένα πουκάμισο αδειανό», για μια καρέκλα. Κάπου, σ’ ένα δωμάτιο της Αρκαδίας που κουβαλάει περιέργως, υπαινικτικά και περιπαικτικά τα μεταπολιτευτικά μας τραύματα, μετουσιώνοντας τα όμως σε σκηνικά θαύματα. Άλλωστε, «το γέλιο», όπως πιστεύει ο ίδιος ο θεατρικός συγγραφέας, «είναι η μεγαλύτερη περιφρόνηση προς τον χρόνο».