Αν στην Ελλάδα το ελαιόλαδο θεωρείται το εθνικό μας προϊόν, θα περίμενε κανείς να υπάρχει σαφής εθνική ελαιοκομική στρατηγική. Κάτι τέτοιο ωστόσο δεν φαίνεται να υπάρχει.
του Ανδρέα Συρεγγέλα
Γεωπόνος, MBA
Μέλος Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας
Αυτό όμως που φαίνεται να υπάρχει είναι μια σαφής μικροπολιτική αγροτική στρατηγική.
Από την μία λοιπόν και λόγω της τρέχουσας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να ενισχύει δραστηριότητες που σχετίζονται με την ελιά ως καλλιέργεια αλλά και ως τελικό προϊόν χρηματοδοτώντας με την βοήθεια και της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρωτοβουλίες για την δημιουργία Οργανώσεων Παραγωγών. Παράλληλα είναι υποχρεωμένοι να εγκρίνει προγράμματα εργασίας τριετούς διάρκειας που αφορούν Οργανώσεις Ελαιουργικών Φορέων (τα προγράμματα αυτά είναι γνωστά και ως Προγράμματα ΟΕΦ).
Από την άλλη ωστόσο, δεν είναι σε θέση, (ή δεν θέλει ) να αποφασίσει ακόμα και σήμερα ποια είναι τα κριτήρια για την αναγνώριση μιας Οργάνωσης Παραγωγών ή ποια είναι τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία θα κατανείμει τα κονδύλια των προγραμμάτων ΟΕΦ..
Ωστόσο παρά τις σημαντικές δυσκολίες οι οποίες εμφανίστηκαν λόγω ασαφειών στο νομοθετικό πλαίσιο, τουλάχιστον 109 φορείς αναγνωρίστηκαν από τις κατά τόπους ΔΑΟΚ ως Οργανώσεις Παραγωγών οι οποίες στην συνέχεια υπέβαλλαν και προγράμματα εργασίας διεκδικώντας ένα κομμάτι από την πίτα των 46 περίπου εκατομμυρίων με στόχο την βελτίωση και οργάνωση της παραγωγής, την αναβάθμιση και πιστοποίηση των υποδομών και την προμήθεια σύγχρονου εξοπλισμού ελαιοκαλλιέργειας και συγκομιδής
Με καθυστέρηση ήδη 37 ημερών, το Υπουργείο φαίνεται ότι είναι μη ικανό να μοιράσει αξιοκρατικά αυτή την «πίτα». Από την μία δεν θέλει δυσαρεστήσει κανέναν (εκλογές έρχονται) και από την άλλη δεν φαίνεται ότι είναι επαρκώς στελεχωμένο για να αξιολογήσει με εγκυρότητα και σταθμισμένα κριτήρια τα προγράμματα τα οποία του έχουν κατατεθεί.
Δεν νοείται μια χώρα που ο πιο παραγωγικός κλάδος της είναι ο πρωτογενής και ειδικότερα ο ελαιοκομικός όπου έχει ασύγκριτο πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες μεσογειακές χώρες να μην υπάρχει σωστή και οργανωμένη καθοδήγηση από την πλευρά της πολιτείας.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά καταλήγουμε στο ότι η κρίση τα τελευταία οκτώ χρόνια δεν μας έχει διδάξει τίποτα. Τον κρατικό μηχανισμό ορισμένοι δυστυχώς τον αντιλαμβάνονται ως λάφυρο με τελική επιδίωξη την κομματική εύνοια. Τέτοιου είδους συμπεριφορές και ενέργειες δεν προσθέτουν απολύτως καμία αξία στην προσπάθεια να οδηγηθούμε στην έξοδο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Ο πρωτογενής τομέας με τις τεράστιες δυνατότητες που έχει για να βάλει μπροστά την ατμομηχανή της ανάπτυξης δεν μπορεί να πέφτει στα εμπόδια της κομματοκρατίας και γραφειοκρατίας ενός υδροκέφαλου κράτους.
Ας ελπίσουμε να αλλάξουμε αλλιώς θα βουλιάξουμε…..