Σημαντική ημέρα για τη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας η 3η Σεπτέμβρη.
3η Σεπτέμβρη.
Σημαντική ημέρα για τη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας η 3η Σεπτέμβρη. Ακολουθούν τέσσερα μικρά σχόλια:
1.Η σημερινή εδραιωμένη δημοκρατία στη χώρα μας φέρει τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούμε να το αμελούμε αυτό.
Απελευθέρωσε δυνάμεις, λειτούργησε τα πρώτα χρόνια εξουσίας αρκετά εξισωτικά, εμβαθύνοντας τη δημοκρατία και την ατομική και συλλογική ελευθερία.
Όμως, με το πέρασμα του χρόνου βαθμιαία με θόρυβο ή αθόρυβα λειτούργησαν και φούσκωσαν οι πελατειακές σχέσεις και οι καθεστωτικές συμπεριφορές. Και εδώ χωρά μια υπεύθυνη και αισιόδοξη αυτοκριτική, τέτοια ώστε να αποτελεί φάρο για το παρόν και μέλλον. Αυθεντική αυτοκριτική και όχι μια κυνική αυτοκριτική «μαζί τα φάγαμε» που φταίμε όλοι άρα ..κανείς, ούτε αυτοκριτική της μελαγχολίας και της αρνητικότητας που δεν προσδοκά, ούτε ελπίζει, παρά μόνο θυμάται..
2. Όταν ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ σημαντικό ζήτημα ήταν η αντιμετώπιση των εξωτερικών εχθρών της δημοκρατίας.
Σήμερα, επιπρόσθετα, στην ψηφιακή και «ταχύτατη» εποχή μας ένα καίριο μέλημα -πέρα από την αντιμετώπιση των εξωτερικών εχθρών- είναι η αντιμετώπιση των εσωτερικών εχθρών, δηλαδή των «εκπτώσεων» στις αρχές της δημοκρατία, με μονομερείς ενέργειες και καθεστωτισμούς. Εσωτερικοί εχθροί όμως είναι και η αλλοτρίωση, η βάρβαρη υποταγή των ανθρώπων σε έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό είτε των πελατειακών σχέσεων (όπως διατυπώνεται παραπάνω), είτε του αδηφάγου οικονομισμού.
3. Όσοι γεννήθηκαν πριν από το 1960 έζησαν σε πολιτικά πραγματικό χρόνο την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Ζουν το σήμερα έχοντας μνήμες, είναι σημαντικό σήμερα αυτές τις μνήμες να τίς αναπλάθουν ταξιδεύοντας, συγκρίνοντας, παρατηρώντας.
Οι νεότεροι οφείλουμε να εξετάζουμε την ιστορία, με σκοπό να αναζωογονούμε ιδέες και να πορευόμαστε στο παρόν και το άμεσο μέλλον. Κάνει καλό, οι νεότεροι φίλοι του δημοκρατικού σοσιαλισμού να γνωρίζουμε την ιστορία της 3ης Σεπτέμβρη του 1974, έτσι θα κατανοήσουμε ότι ένα κίνημα χρειάζεται την κοινωνία, ένα κίνημα προχωρά όταν γίνεται οργανικό μέρος της κοινωνίας, των μη προνομιούχων, των αδύναμων, αλλά και των δυναμικών στρωμάτων.
4.Δύο επαναστάσεις ανελέητες και παντού χρειάζονται και αφορούν την ανασύσταση του δημοκρατικού σοσιαλισμού:
1ον. Η «επανάσταση του αυτονόητου», που είναι η συνειδητή διαμόρφωση αντιπελατειακών και αντικαθεστωτικών σχέσεων τόσο με τα οικονομικά λόμπυ, όσο και με τους πολίτες. Αυτή η επανάσταση θα δυσκολέψει ποικίλες πελατειακές εξαρτήσεις μέγαλο- και μίκρο- συμφερόντων, είναι όμως αναγκαία και προαπαιτούμενη για την επιδιωκόμενη ανάκτηση.
2ον. «Κινηματική επανάσταση», τη χρειαζόμαστε ξανά, ξέρω είναι δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη. Ένα κίνημα «συλλογικός επαναστάτης» που θα φωτίζει καθημερινά τη σκέψη και τη δράση, θέτοντας δυναμικά ποια είναι η νέα κατάσταση επιθυμητού για τη χώρα, αποτελώντας μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας απέναντι στον ατομικισμό, τον κυνισμό, τον αλλοπρόσαλλο κυβερνητισμό, το μισελευθερισμό και το μισανθρωπισμό.
Δ. Μπερτζελέτος
