Ηλεία: Η παραμελημένη και αδικημένη Πηνεία

Ένας από τους πιο αγνοημένους τόπους της Πελοποννήσου και ιδίως της Ηλείας, όσον αφορά τα έργα και τον πολιτισμό μας, είναι και η πανέμορφη και περίφημη Πηνεία. 

[iframe src=”https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fpermalink.php%3Fstory_fbid%3D356137851478705%26id%3D100012474784161&width=500″ width=”500″ height=”714″ style=”border:none;overflow:hidden” scrolling=”no” frameborder=”0″ allowTransparency=”true” ]

Γράφει ο Ηλίας Τουτούνης

Από αρχαιοτάτων χρόνων, η Εφύρα που ήταν το κέντρο της Πηνείας και ξακουστή, σ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο, για τους περίφημους φαρμακευτές της. Στην πόλη αυτή και ιδίως στην ευρύτερη περιοχή του λεκανοπεδίου της σημερινής Πηνείας, στην Κάπελη και στις όχθες του ποταμού Σελληέντος (νυν Λαγανέϊκο) και Πηνειού (νυν Αγραπιδοχωρίτικο ή Καλφαίϊκο ή ακόμη και Ξενιέϊκο), και των παραποτάμων αυτών, φύτρωναν κάθε λογής βότανα και αρωματικά φυτά, που τα χρησιμοποιούσαν οι εκάστοτε μάντεις της Ηλειακής Πύλου, για να πραγματοποιούν τους εξορκισμούς τους. Στην περιοχή αυτή κατά την αρχαιότητα κατέφθαναν αρκετοί άνθρωποι από διάφορα μέρη της Μεσογείου, για να προμηθευτούν κάθε βότανο που παραγόταν στα απέραντα δάση και εύφορα λιβάδια της. Και δεν πρέπει να θεωρηθεί υπερβολή πως στην Εφύρα υπήρχε μια ισχυρή βιοτεχνία φαρμάκων. Τα βότανά της, και τα παρασκευάσματα αυτών, επειδή σκότωναν κι ανθρώπους, λέγονταν και ανδροφόνα.
Η ξακουστή Αρμάτοβα, η Ηλειακή Πύλος, ο Ναός της Δαφνούσσης Αρτέμιδος, τα ξακουστά κάστρα το Στάμιρον (λόφος Χαντζή), το Αναζήρι, ο Γουλάς (Αρβανόκαστρο), το Κάστρο του Άη Λιά (σήμερα εγκατ. Οικ. Καλαθάς). Ακόμη τα περίφημα ορεινά μονοπάτια, μετάβασης αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων από Αρχαία Ήλιδα προς Αρχαία Ολυμπία, τα Λουτρά και οι Αρχαίες Θαλάμες, τα Μυκηναϊκά Νεκροταφεία και ένα σωρό άλλοι αρχαιολογικοί χώροι, μαρτυρούν την έντονη δραστηριότητα των τότε Πηνειωτών, στα δρώμενα της Ηλείας. 
Αργότερα επί τουρκοκρατίας, το Μουσουλί, το Γενί- Τζαμί, οι νερόμυλοι, οι νεροτριβές, τα πέτρινα γεφύρια, οι βρύσες, οι ναοί, οι μονές, τα ησυχαστήρια, τα χάνια, τα ασβεστοκάμινα, τα κεραμιδοκάμινα και διάφορα άλλα κτίσματα έβαλαν κι αυτά την σφραγίδα τους, στην μακραίωνη ιστορία του τόπου μας.
Οι Αρχαίοι επιφανείς άνδρες, οι αγωνιστές κατά τα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς και κατά την Επανάσταση του 1821, Χρόνης Αγραπιδοχωρίτης, Θανάσης Γεωργόπουλος, Κρασακαίοι, Γραμματικόπουλος, Αντρονιώτης, Κολοβουραίοι, Κοτσομυταίοι κ.λπ. και όσοι αργότερα πολέμησαν και έδωσαν το αίμα τους μέχρι και το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι και αυτοί ένα σημαντικότατο μέρος της Ιστορίας μας. Όμως η Πολιτεία φαίνεται, όσον αφορά την Πηνεία, να τα έχει παραμερίσει όλα αυτά και να τα έχει αφήσει, στην αφάνεια του χρόνου.
Ψάχνω να βρω ένα ιστορικό ή θρησκευτικό μνημείο της περιοχής που να έχουν γίνει εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης. Πουθενά, μα πουθενά!
Ουδείς εκ των τοπικών αρχόντων, άρχοντος από τους Νομάρχες, Αντινομάρχες Πηνειώτες, του Περιφερειάρχη, των Αντιπεριφερειαρχών, των Βουλευτών ακόμη και Ηλείων υπουργών, των Δημάρχων, και αντιδημάρχων Πηνείας, των προέδρων των τοπικών συμβουλίων και των Πολιτιστικών συλλόγων, όπου κανείς εξ αυτών ποτέ, μα ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά γι’ αυτόν τον αγιασμένο τόπο! Το μόνο που κατάφεραν ήταν να ξεπουλήσουν τον πλούτο της Πηνείας.
Κατασκεύασαν το φράγμα του Πηνειού, ναι μεν ωφέλιμο για τον κάμπο της Ηλείας, αλλά εις βάρος της Πηνείας. Αποκόμισαν τον πλούτο, χωρίς αντάλλαγμα. Νομίζω ένα- δυο αντλιοστάσια για την καταπονημένη τότε Πηνεία, με δωρεάν νερό δεν θα ήταν άσχημο, απλά θα έδινε την ανάλογη ανάπτυξη στον τόπο. Ακόμη μια περιφερειακή οδός γύρω από την λίμνη, νομίζω ότι δεν θ’ άφηνε αμέτοχους τους Πηνειώτες επιχειρηματίες. Θαυμάζω άλλες τεχνητές λίμνες, που έχουν γίνει πόλος ανάπτυξης, ενώ η δική μας μαραζώνει! Ακόμη ένα απλό πράγμα, μπορούσαν να μεταμορφώσουν την λίμνη σε υγροβιότοπο να γίνει πόλος έλξης, των μεταναστευτικών υδρόβιων πτηνών και να εμπλουτισθεί με αμφίβια ζώα, και όπως συνεπάγεται των τουριστών και των επιστημόνων.
Επίσης αποκόμισαν από τον Πηνειακό Λάδωνα τεράστιους όγκους αδρανών υλικών με αντάλλαγμα τι; Και από το νταμάρι της Δαφνιώτισσας εκατομμύρια κυβικά αδρανών υλικών, ενώ δεσμεύθηκαν ότι θα διαθέσουν ένα σημαντικό ποσό για την αναστήλωση της Παναγίτσας, χρόνια τώρα. Αυτή σήμερα μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2008, κινδύνευε να καταρρεύσει, αν δεν κάναμε προσπάθειες να την διασώσουμε. Πριν αρκετά χρόνια προγραμμάτιζαν να μετατρέψουν την όμορφη κοιλάδα της Κλεισούρας σε ΧΥΤΑ, ευτυχώς που κλώτσησε λίγο η Πηνεία, διαφορετικά θα έτρωγε και αυτή την σφαλιάρα.
Το γεωφυσικό ανάγλυφο της Πηνείας, μας δείχνει δρόμους που μπορούμε να τους εκμεταλλευτούμε κατάλληλα και ν’ αποκομίσουμε πολλά. Π.χ. Μέρος του Δάσους της Κάπελης που ανήκει στην Πηνεία, σε συνεργασία με τους όμορους δήμους, Φαράγγι Κεφαλόβρυσο Αγνάντων, Φαράγγι Σιμόπουλου, ποταμός Πηνειός και Σελληέντας (σημ. Λαγαναίϊκο), κοιλάδα Δαφνιώτισσας, λόφος νησίδα Αρμάτοβα κ.λπ..

Πολιτιστικά μπορούσαν να προχωρήσουν στην αναβίωση του περίφημου πανηγυριού Γενί- Τζαμί. Κάτι πάει να γίνει με το Πηνειώτικο γιοργαλίδικο άλογο, που είναι το μοναδικό στην Ελλάδα, αλλά κι εκεί βλέπω να ολισθαίνει, πριν ακόμη κινήσει. Όμως επειδή έχουμε την τύχη να ζούμε, στον τόπο που υπήρχε και φαντάζομαι να υπάρχει ακόμη το καθαρόαιμο Πηνειώτικο άλογο, μπορούσαμε να το έχουμε σημαία για τον τόπο μας και να καταφέρουμε να γίνει «πόλος έλξης» για τους φίλους και λάτρεις του αλόγου.
Μπορούσε στον τόπο μας να δημιουργηθεί μια φάρμα αναπαραγωγής «Καθαρόαιμου Πηνειώτικου Αλόγου» και ένα Μουσείο Πηνειώτικου Αλόγου, ακόμη και μια σχολή Γιοργαλίδικων αλόγων.
Επίσης όπως έχω ξανά επισημάνει ένα «Μουσειακό Εργαστήριο» παρασκευής φαρμάκων από βότανα της περιοχής μας, όπως έπρατταν και οι Αρχαίοι.
Άλλος ένας τομέας ανάπτυξης είναι και το «Ολυμπιακό Μονοπάτι», που περνούσε μέσα από την καρδιά της Πηνείας. Ένα μονοπάτι με πολλά υποσχόμενα για την μαραζωμένη περιοχή μας. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στην πολύ καλή προσπάθεια της κας Σοφίας Χίτζιου Κοντογιάννη, που ενδιαφέρεται και έχει προβεί σε τεράστιες ενέργειες για ν’ αναβιώσει το Ολυμπιακό Μονοπάτι, έστω κι αν είναι ακόμη στα πρώτα βήματά του, παρόλο με τις ελλείψεις και παραδρομίες. Ακόμη την ευγενική προσπάθεια του μηχανικού κ. Δημητρίου Ρούμπα και του επιχειρηματία Γιάννη Σωτ. Παρασκευόπουλου, για την προσφορά τους, στις αναστηλώσεις ναών.
Πάντως δίνω συγχαρητήρια στους τοπικούς φορείς, επειδή δεν είδα ένα μνημείο (αναμνηστική στήλη- άγαλμα ή προτομή), μια πλατεία, μια οδό στην Πηνεία ν’ αναφέρεται σε κάποιον αγωνιστή, ή σε κάποιον που πρόσφερε στον τόπο. Δεν άκουσα ποτέ για εκδηλώσεις μνήμης, και εκδηλώσεις αναβίωσης παραδοσιακών εθίμων. Είναι και ο μόνος τόπος που στερείται ενός λαογραφικού μουσείου.

Όλα αυτά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, έπρεπε να τα θέσουμε επί τραπέζης και να τα μελετήσουμε. Αλλά με σοβαρότητα και θέληση, όχι σαν κάποιους Δημάρχους και αντιδημάρχους Πηνειώτες, που όταν βλέπουν μια προσπάθεια «τάζουν» να συνεχιστεί και μετά χάνονται στο σκοτάδι!

Φώτο Βίντεο Ηλίας Τουτούνης

- Advertisment -hit-media.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Κατώτατος μισθός: Αυξάνεται από 1η Απριλίου

Ζήτημα ημερών είναι πλέον η ανακοίνωση της αύξησης απολαβών που θα...

Διακοπή Ηλεκτροδότησης στην Γορτυνία

Την Παρασκευή 29/03/2024 λόγω εργασιών συντήρησης του Δικτύου του...

Συνελήφθησαν 62 άτομα στην Περιφέρεια Πελοποννήσου σε εκτεταμένη αστυνομική επιχείρηση

Στο πλαίσιο αντιμετώπισης της εγκληματικότητας, καθώς και της διαμόρφωσης...

Αφρικανική σκόνη: Συστάσεις από την Ένωση Πνευμονολόγων Ελλάδας

Η Ένωση Πνευμονολόγων Ελλάδας καλεί τους πολίτες, και ιδιαίτερα...
Μετάβαση στο περιεχόμενο