του Δημήτρη Κολοβού, Προέδρου του Αγροτοκτηνοτροφικού Συλλόγου Αρκαδίας
Για τις δύο γραμμές που συγκρούονται στον αγώνα των αγροτών
Πριν ακόμα ξεκινήσουν οι αγροτικές κινητοποιήσεις, είχαν εκφραστεί και εκδηλωθεί οι «δύο γραμμές» που υπάρχουν και δρουν επί χρόνια στο αγροτικό κίνημα. Κι είναι εύλογο να υπάρχουν, αφού στους αγρότες υπάρχει διαστρωμάτωση και χωρίζονται αναλόγως με την ιδιοκτησία, την παραγωγή και το εισόδημα σε μικρούς, μεσαίους και μεγάλους.
Στη χώρα μας, ο αριθμός των μικρομεσαίων αγροτών και ετεροαπασχολούμενων εξακολουθεί να είναι πολύ μεγάλος, καθώς το ποσοστό τους ξεπερνάει το 80%. Ακριβώς εξαιτίας αυτής της διαστρωμάτωσης, οι αγρότες δεν έχουν όλοι τα ίδια συμφέροντα. Σήμερα μάλιστα, τα συμφέροντα των μεγάλων έρχονται σε αντίθεση, είναι αντικρουόμενα, μ’ εκείνα των μικρομεσαίων.
Αυτά τα διαφορετικά συμφέροντα εκφράζουν και υπηρετούν οι «δύο γραμμές» που συγκρούονται και μέσα στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Από τη μια είναι η «γραμμή» του οργανωμένου αγροτικού κινήματος, όπως εκφράζεται από τους Αγροτικούς Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες, τις Επιτροπές Αγώνα και τις Επιτροπές των Μπλόκων, που υπηρετεί τα συμφέροντα των μικρομεσαίων αγροτών, παλεύοντας ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και της εκάστοτε κυβέρνησης, που τους ξεκληρίζει.
Από την άλλη, είναι η «γραμμή» στήριξης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγαλοαγροτών και εκφράζεται τα τελευταία χρόνια από κάποια «αγροτοσυνδικαλιστικά σχήματα», τα οποία συγκροτούνται ευκαιριακά, κυρίως όταν εκδηλώνονται μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις, με στόχο να τις στρέψουν προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγαλοαγροτών.
Τα «σχήματα» αυτά λειτουργούν σαν «Δούρειος Ιππος» μέσα στο αγροτικό κίνημα, παίζοντας το ρόλο που έπαιζαν και παλιότερα οι αλήστου μνήμης τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές αγροτικές οργανώσεις ΓΕΣΑΣΕ και ΣΥΔΑΣΕ, καθώς και η ΠΑΣΕΓΕΣ, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά «κάθεται στην άκρη», δίνοντάς τους το «πεδίο δράσης». Αλλωστε, πολλοί από τους ηγέτες αυτών των «σχημάτων», που είτε βγαίνουν οι ίδιοι μπροστά, είτε καθοδηγούν «από πίσω» κάποιους από τους νέους που προβάλλονται, είχαν μεγάλη θητεία και δράση σ’ αυτές τις τριτοβάθμιες αγροτικές οργανώσεις…
Τώρα, λοιπόν, την ώρα που η μεγάλη αγροτική κινητοποίηση, με πάνω από 100 μπλόκα απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, βρίσκεται στην κορύφωσή της και μετά το μεγαλειώδες παναγροτικό – παλλαϊκό συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος, που ενίσχυσε τις αγωνιστικές διαθέσεις, αυτά τα «σχήματα» επιχειρούν να σύρουν τους αγωνιζόμενους αγρότες σε διάλογο με την κυβέρνηση.
Διάλογο, όμως, όχι για τα αιτήματα επιβίωσης της μικρομεσαίας αγροτιάς, όπως καθορίστηκαν μετά από διεξοδική συζήτηση στη σύσκεψη 68 μπλόκων απ’ όλη την Ελλάδα, αλλά για τα αιτήματα των μεγαλοαγροτών, τα οποία από μέρες έχουν στείλει «πεσκέσι» στην κυβέρνηση.
Στην ουσία, το αίτημα που θέτουν στην κυβέρνηση είναι ένα και μοναδικό: Να φύγουν από τη μέση οι μικρομεσαίοι αγρότες και να μείνουν στην αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή μόνο οι μεγάλες καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις. Μάλιστα, έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους και αποφάνθηκαν ότι οι αγρότες που χωράνε στην Ελλάδα δεν πρέπει να ξεπερνούν τους 150.000 – 200.000, που σημαίνει ότι θα ξωπεταχθούν εκατοντάδες χιλιάδες ετεροαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι αγρότες.
Πρόκειται για ένα αίτημα, που ανταποκρίνεται πλήρως στις κατευθύνσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ, μέσω της οποίας προωθείται το μαζικό ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς και η παραπέρα συγκέντρωση της γης, της παραγωγής και της εμπορίας των αγροτικών προϊόντων σε λίγες μεγάλες καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις.
Αυτό το μαζικό ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, οι «πρόθυμοι συζητητές» της κυβέρνησης ζητούν να γίνει κυρίως μέσω του μέτρου του διαχωρισμού των αγροτών σε «κατά κύριο επάγγελμα» και μη. Συγκεκριμένα, προτείνουν ν’ αυξηθεί από 35% που είναι σήμερα στο 61% (κατ’ άλλους στο 71%) το ποσοστό επί του συνολικού εισοδήματος που θα πρέπει να έχει κάποιος από την απασχόλησή του στον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα, προκειμένου να χαρακτηριστεί «επαγγελματίας» αγρότης.
Ολα τα άλλα αιτήματα που θέτουν – για το Φορολογικό, το Ασφαλιστικό, το κόστος παραγωγής, τις επιδοτήσεις/ ενισχύσεις, τα ευρωπαϊκά προγράμματα κ.λπ. – αφορούν αποκλειστικά τους λεγόμενους «επαγγελματίες» αγρότες, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι, για όλους τους άλλους, θέτουν ως αίτημα να ισχύσουν εξολοκλήρου τα εξοντωτικά μέτρα που περιλαμβάνονται στα σχέδια της κυβέρνησης.
Γίνεται φανερό ότι στη μάχη επιβίωσης που δίνει επί 28 μερόνυχτα στα μπλόκα η μικρομεσαία αγροτιά, αντίπαλός της δεν είναι μόνο η ΕΕ, το ΔΝΤ, η κυβέρνηση, τα άλλα κόμματα που ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο και στηρίζουν την πολιτική της ΚΑΠ της ΕΕ, αλλά και το «κίνημα των μεγαλοαγροτών», που επιχειρεί εκ των ένδον να υπονομεύσει και να διασπάσει τον αγώνα της, να εκμεταλλευτεί και τις κινητοποιήσεις της, χωρίς να εγκαταλείπει το στόχο του, που δεν είναι άλλος από το να φύγουν από τη μέση οι μικρομεσαίοι και να μείνουν μόνο οι μεγάλοι.
Ομως, «έχουν γνώσιν οι φύλακες». Οι μικροί και μεσαίοι αγρότες που μετέχουν στα μπλόκα, όπου δυνάμεις αυτών των «σχημάτων» έχουν το «πάνω χέρι», πρέπει να διαφοροποιηθούν, να τις απομονώσουν και να συνταχθούν με τα αιτήματα που προβάλλει το μπλόκο της Νίκαιας και τα άλλα μπλόκα σ’ όλη την Ελλάδα που συμπαρατάσσονται μαζί του.